Μετα-φυσικές Ιστορίες Νο2 - Ο διορισμός
Το πλάνο ανοίγει με τον 'Ηρωα να κοιτά προς τον τοίχο.
Κάτι έχει αλλάξει! Είναι η νέα εντοιχιζόμενη τηλεόραση!
Το νέο απόκτημα του τοίχου. Παίζει κάποιο έργο με πολλά επεισόδια και πολλές ιστορίες, ή κάποιο reality. Δε φαίνεται καλά. Συνεχίζω...
Μόλις άρχισε να καταλαβαίνει ότι έκανε λάθος. Λάθος αριθμό, λάθος κουτί, λάθος αίτηση. Τι ήθελαν και την έστειλε αυτή την αίτηση. Από την άλλη, είναι γονείς και δεν θέλουν πολλά πράγματα από το παιδί τους.
"Να το δουν ευτυχισμένο και αν είναι εύκολο να το δουν μια μέρα πρωθυπουργό."
- Γι' αυτό δε σε μεγαλώσαμε, σου δώσαμε όλα τα εφόδια, κάναμε τόσες στερήσεις για να μπορείς μια μέρα να μας δώσεις ένα ποτήρι νερό. Για να ρωτάνε όλοι στη γειτονιά ποιος #$^@# κυβερνά αυτή τη χώρα και εμείς να λέμε με χαρά. ο κανακάρης μας!
Πάει, είχε χαθεί στις σκέψεις του.
Η κρύα ψηφιοποιημένη φωνή από το ακουστικό ήρθε να τον ξαναβάλει στην πραγματικότητα.
- Καθώς και οι 25 θέσεις πρωθυπουργού ήταν κατειλημένες, και καθώς η χώρα μας είχε κάποιες ανάγκες στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σύμφωνα με απόφαση του ΥΣΕ διορίζεστε πανηγυρικά στη Νομαρχία Κυθήρων.
- Και και τι θα κάνω εκεί;
- Κοιτάξτε να δείτε, σύμφωνα με το σχέδιο capo d'istria δεν έχει αποφασιστεί ακόμη ο βαθμός αρμοδιότητας της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ως εκ τούτου και σύμφωνα με το πρόσφατο προεδρικό διάταγμα, θα πρέπει να περιμένετε για να δείτε τι ακριβώς θα κάνετε. Πηγαίνετε πάντως, σίγουρα σας χρειάζονται.
- Μα...
- Αν χρειαστείτε κάτι άλλο μπορείτε να καλέσετε τον κ. Υ απευθείας στη Νομαρχία. Πείτε του ότι είστε η απαλλαγή του. Παντρεμένος άνθρωπος με γυναίκα και τρια παιδιά στην Αθήνα καταλαβαίνεται, περίμενε πώς και πώς αυτή τη μετάθεση. Χαρά που είχε πάρει όταν προκηρύχθηκε η θέση. Θα έρθει πλέον Αθήνα και θα προλάβει και το γάμο του μεγαλύτερου παιδιού του.
- Ναι μισό λεπτό να σημειώσω το τηλέφωνο...
- Λοιπόν, είναι 012245 15484 78781 3. Συγχαρητήρια και πάλι έχετε πετύχει αυτό που άλλοι προσπαθούν χρόνια. Μην αφήσετε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Κλακ.Τουουουτ, τουουουτ....
Το τηλεφώνημα τελείωσε και ο Γολγοθάς του άρχιζε. Και τα χειρότερα έρχονται... ταξίδι στα Κύθηρα.
Το πλάνο ανοίγει, βλέπουμε τον τοίχο. Έχει πιάσει βροχή και οι στάλες γλιστρούν πάνω στην φρέσκια μπογιά παρασέρνοντας την. Ακόμα και οι τοιχοι κλαίνε καμια φορά...
Το πλάνο ανοίγει κι άλλο. ο Warpion έχει φύγει από τη θέση του. Ένθετο καρέ, έχει μπει στο Google Earth και ψάχνει για Κηθυρα, Κύθηρα, Κίθιρα, Kithira. Τίποτε! ωΧ, άτυΧε Χ. Τι σου έτυΧε! Το πλάνο ανοίγει ακόμη περισσότερο, βγαίνει πάνω από τα σύννεφα. Η βροχή σταματά. (λογικό είμαστε πάνω από τα σύννεφα). Βλέπουμε και πάλι ήλιο. Γκρο πλαν η Γη που περιστρέφεται όπως στο σήμα των ειδήσεων. Και εκεί που αρχίζει να κόβει ταχύτητα, το πλάνο αλλάζει. Ένα λιοντάρι αρχίζει να βρυχάται.
Τέλος προγράμματος. Αύριο πάλι.
Περί των Επεισοδίων...
Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι o Glober συνέχισε την ιστορία από το σχόλιό μου και όχι από το επεισόδιο 02. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό! Απλά έπρεπε να συμπεριληφθεί και η τελευταία πρόταση για να φαίνεται η συνέχεια.
Εδώ βέβαια πρέπει να κάνουμε την εξής παρατήρηση: δεν υπάρχει μόνο η ιστορία αλλά και η μέτα-ιστορία. Η ιστορία, μέχρι αυτή τη στιγμή, έχει έναν ήρωα, τον Ματ, ο οποίος μετά την έκθεση πήγε να παίξει Doom III και η μέτα-ιστορία έχει, μέχρι στιγμής, τον Glober και τον Warpion, οι οποίοι συναγωνίζονται στη συγγραφή της ιστορίας.
Βάσει αυτού του διαχωρισμού, ω φίλτατε Glober, και από τεχνικής καθαρά άποψης, το επονομαζόμενο επεισόδιο 03 δεν περιγράφει τεκταινόμενα της ιστορία αλλά της μέτα-ιστορίας!
Προτείνω, σε κάθε post που αφορά την ιστορία, να υπάρχει οπωσδήποτε μία συνέχεια της ιστορίας και, εάν είναι επιθυμητό και εφικτό, και της μέτα-ιστορίας.
Για τη μεν ιστορία ο κανόνας θα πρέπει να είναι ότι ο επόμενος ξεκινά από την τελευταία φράση του προηγούμενου, την οποία συμπεριλαμβάνει για να αναδείξει την ομαλότητα στη ροή. Περιορισμός στο τι θα γραφεί δεν υπάρχει. Η πλοκή μπορεί να αλλάζει συνεχώς και να μεταφερθεί οπουδήποτε, με οποιουσδήποτε ήρωες και πρωταγωνιστές (μόνο η φαντασία μας περιορίζει), αρκεί να υπάρχει ομαλή μετάβαση, χρησιμοποιώντας την τελευταία φράση, η οποία όπως καταλαβαίνετε είναι και η πιο σημαντική. Καλό βέβαια είναι να σταματάμε την ιστορία σε "ενδιαφέρον" σημείο ώστε να μη δυσκολεύουμε τον επόμενο αλλά από την άλλη εμείς είμαστε εδώ για τα δύσκολα ;-)
Για τη δε μέτα-ιστορία τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα. Δε χρειάζεται να υπάρχει σύνδεση με την προηγούμενη μέτα-ιστορία αλλά η θεματολογία πρέπει να περιέχει τους έχοντες δικαίωμα συγγραφής στον τοίχο και το συναγωνισμό τους στην επέκταση της ιστορίας.
Και έχοντας πει όλα τα παραπάνω θέτω το εξής ερώτημα: Ξάδερφε τι λες? Θα συνεισφέρεις στην ιστορία? Επεισόδιο 04 μήπως?
Ιστορία Ι, Επεισόδιο 03: Ο εκλεκτός
Αυτή τη φορά το τηλεφώνημα δεν ήταν φάρσα. Δυστυχώς :(
Ήταν αυτό που άλλοι περίμεναν. Ήταν οι έκπληξη που άλλοι του φύλαγαν.
Στην αρχή του φάνηκε πως ο Warpion είχε γυρίζει το μικρό δάκτυλο του δεξιού χεριού προς το στόμα και έριξε το ζάρι του, κι όμως.... έκανε λάθος.
Το τηλεφώνημα ήταν πραγματικό. Το Υπέρτατο Συμβούλιο Επιλογής (ΥΣΕ) είχε αποφασίσει.
Αυτός ήταν Ο Εκλεκτός!
Μα καλά έχει περάσει τόσος καιρός, ο κόσμος έχει ξεχάσει το Matrix, αυτοί που με θυμήθηκαν.
Κι όμως, ο δικηγόρος-γραφειοκράτης υπάλληλος του ΥΣΕ, αφού χώθηκε σε μια στίβα με δικαιολογητικά, πτυχία και άλλα παλιόχαρτα... βρήκε αυτό που έψαχνε.
- Χα χα! Νάτος, νάτος! Έχει όλα τα χαρτιά και έχει τσεκάρει το μαγικό κουτάκι. Ζντουπ! Τηλέφωνο, να βρω το τηλέφωνο! 0118 999 881 999 119 725 3.
- Καλημέρα είστε ο κύριος Χ;
- Ο ίδιος, είπε και έτριψε με την αριστερή παλάμη το δεξί δείκτη για να σβήσει τα ίχνη μπογιάς.
- Θυμάστε πριν από 11 χρόνια που είχατε κάνει μια αίτηση για τη θέση του πρωθυπουργού;
- Αμυδρά. Ξέρετε είχα κάνει διάφορες -χωρίς καμία ελπίδα, σκέφτηκε- αλλά έχει περάσει καιρός.
- Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν σας ανακοινώνω ότι το Υπέρτατο Συμβούλιο Επιλογής σας έχει επιλέξει.
- Τι εννοείτε; Θα γίνω πρωθυπουργός;
Το πρόσωπό του φώτισε. Από την άλλη το βάρος των επικείμενων υποχρεώσεων άρχισε να τον πιέζει. Σκεφτόταν ότι η θέση του πρωθυπουργού, ακόμα και στην Ελλάδα είναι μια θέση υπεύθυνη. Πρέπει να παίρνει αποφάσεις, να κάνει ταξίδια, να μάθει κινέζικα... και το σιχαίνεται το κινέζικο. Από την άλλη η θέση ακουγοταν καλή, ο μισθός σίγουρα θα ήταν καλός, ο βασικός του πρωθυπουργού συν τα επιδόματα, έχει και 2 πτυχία, αν αναγνώριζε και τα χρόνια του στρατού.. 3*3=7+5=12/0,87=
- Περίπου, περίπου. Θα σας εξηγήσω.
Η φωνή του δικηγόρου-γραφειοκράτη υπαλλήλου του ΥΣΕ τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
- Αν θυμάστε λοιπόν καλά, πριν φωτοτυπήσετε και δισυπογράψετε την αίτηση, επιλέξατε το μαγικό κουτί. Κάνατε την καλύτερη επιλογή, έχετε το λόγο μου.
- Τι εννοείτε; Δε θα γίνω πρωθυπουργός της χώρας; Να κάνω κι εγώ τα διδυμάκια μου, να πετάω αετούς κάθε Δευτέρα, να παίζω 5x5 κάθε πέμπτη βράδυ για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
- Γκουχ, γκουχ.
- Γκάφα έκανα, σκέφτηκε. Έχει αλλάξει κυβέρνηση, δεν τους αρέσουν αυτά τα αστειάκια.
- Λοιπόν κύριε Χ. Σύμφωνα με δήλωσή σας, αποδεχόμενος τις συνέπειες του νόμου 1599/88 περί ψευδών δηλώσεων και ανακριβών καταθέσεων, στις 6/6/1995 καταθέσατε μια αίτηση σύμφωνα με την οποία αποδεχόσασταν οποιαδήποτε θέση αποφασίζαμε να σας δώσουμε.
το πλάνο ανοίγει... βλέπουμε τον Εκλεκτό να κρατά το ακουστικό με το αριστερό χέρι και το κεφάλι ελαφρά σκυμμένο προς τα εμπρός να ακουμπά στο δεξί μπράτσο. Το δεξί ΄χέρι είναι τεντωμένο προς τον τοίχο και βουτηγμένο στην φρέσκια πράσινη μπογιά. Το πλάνο ανοίγει κι άλλο, αριστερά ο Εκλεκτός γυρισμένος πλάτη να κοιτά τον τοίχο. Δεξιά στην άκρη του πλανου που ανοίγει συνέχεια εμφανίζεται μια σκιά κοκκαλωμένη. Είναι ο Warpion. Το χαμόγελο του Dr Warpion που στεκόταν στη γωνιά του τοίχου είχε γυρίσει ανάποδα (κάτι σαν τα smileys). Ούτε το δικό του σατανικό μυαλό δεν μπορούσε να σκεφτεί μια τόσο καλοστημένη απάτη.
....a la proxima
Ιστορία Ι, Επεισόδιο 02: Η κυριαρχία!
Ααααρχχχμμμμμμμ...μμμμ...μμμμμ...!!
Ο Dr. Warpion μόλις ξύπνησε από τον εορταστικό του ύπνο! Φοβερή αυτή η γιορτή, σκέφτηκε, αλλά και εγώ την τίμησα ιδιαίτερα! Τι θα κάνουμε σήμερα? Ας ρίξουμε μια ματιά στον τοίχο, μήπως βρω καμιά σημείωση σε postit!
Ως σαν σκιά της νύχτας και όπως τα σκοτεινά αερικά του δάσους, έτσι κι εκείνος κινήθηκε προς τον τοίχο, πατώντας από σκιά σε σκιά, αθέατος από τα μάτια των άλλων.
... και ιδού ο τοίχος μπροστά του... ΆΔΕΙΟΣ... το θέαμα τον ταράζει... το σοκ τον σαστίζει... ΚΑΝΕΙΣ δε είχε συνεχίσει την ιστορία! Την πρώτη ιστορία του τοίχου, την ιστορία η οποία θα έβγαζε το γνωστό μελοποιημένο τραγούδι αληθινό!
Κοιτά βιαστικά αριστερά και δεξιά αλλά τίποτα... ψάχνει, ψάχνει και βρίσκει ένα μουσικό διάλειμμα! Καλό σκέφτεται, αλλά όχι αρκετό. Όλοι επέλεξαν τη θέση του θεατή και κανείς του συγγραφέα... χμμ... αυτό πρέπει να αλλάξει γρήγορα. Δεν πειράζει όμως... υπήρχε ένας που ήξερε... που ήξερε ότι ο Warpion έχει ξυπνήσει και παρακολουθεί... και αυτό του ήταν αρκετό. Ο αγώνας είχε αρχίσει... και θα είναι αδυσώπητος... ω ναι... και εάν κρίνουμε από τις ικανότητες των συμμετέχοντων, όσων έχουν δώσει δείγματα γραφής τουλάχιστον, θα είναι υψηλού επιπέδου, ακριβώς όπως του άρεσε!
Μπα, τι βλέπω? Πινέλο τώρα? Ok, θα «ζωγραφίσουμε» σήμερα! Πού είχαμε μείνει... (οέο)... χμμ... φυσικά!
... [μια υπόνοια γέλιου αρχίζει να ζωγραφίζεται στα χείλη]...
«Στη σημερινή εποχή, μόνο τα μέσα που χρησιμοποιούνται αλλάζουν και η διάρκεια της κυριαρχίας. Και αυτό μπορεί εύκολα να εξηγήσει το γεγονός... ότι η κυριαρχία είναι εφήμερη και ότι η σημερινή εποχή είναι η εποχή της ψευδαίσθησης... όλοι νομίζουν ότι είναι κυρίαρχοι. Κυρίαρχοι στη ζωή τους στα πράγματά τους, στις αποφάσεις τους. Επειδή έχουμε απόλυτο (εδώ χωράει συζήτηση) έλεγχο πάνω στο κινητό μας, στους υπολογιστές μας κα στο αμάξι μας νομίζουμε ότι τα έχουμε όλα υπό έλεγχο, ότι τα εξουσιάζουμε.
Μήπως αυτά μας έχουν στον έλεγχό τους? Μήπως δουλεύουμε εμείς γι’ αυτά και όχι αυτά για εμάς?»
... (παύση αυτοθαυμασμού)... Για να μετρήσω τις λέξεις...
– Είμαστε ok man!
– Μάνα... τελείωσα την έκθεση... βάλε φαΐ! Ο Ματ μόλις τελείωσε την εργασία του στο μάθημα της έκθεσης με τίτλο: «Οι επιδράσεις της τεχνολογικής προόδου στην εξέλιξη των δομών ελέγχου της σύγχρονης αστικής κοινωνίας».
– Δεν είναι έτοιμο ακόμα, ακούστηκε από το βάθος μια γυναικεία φωνή. Ωραία σκέφτηκε ο Ματ! Ώρα για παιχνίδι!
Ως σαν την ευλύγιστη λυγαριά και καλπάζουσα αντιλόπη των άγριων και ηλιοκαμένων στεπών, έτσι κι εκείνος με το ένα χέρι κλείνει τον text editor και κάνει κλικ στο εικονίδιο του DOOM III και με το άλλο πετάει δυο μαξιλαράκια στην καρέκλα! Το τερπνόν μετά της ανέσεως!
– Ηλίθια zombies θα πεθάνετε, αναφώνησε και έβγαλε το minigun! Το συναίσθημα της κυριαρχίας τον κατάκλυσε! Ήταν ο κυρίαρχος της αρένας! Ο κυρίαρχος!
Των Ελλήνων οι κοινότητες
Ή αλλιώς... το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει.
Μιας και μιλάω στον τοίχο.
Αν και ο Dr. Warpion έπεσε για άλλη μια φορά θύμα της καλοστημένης απάτης του ιδιοκτήτη του οικοπέδου στις όχθες του Κηφισού, η λύση βρέθηκε.
Οι κοινότητα αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και χωρίς πολλή σκέψη φώναξε ομόφωνα (!!!)
Αέρα! Βροχή! Πάμε! Πάνω τους και βλέπουμε.
Ραντεβού στα γήπεδα λοιπόν, όπου η ψυχή των Ελλήνων αναστε-νάζι.
Θα σας πάρουμε σβάρνα ρεεεεεε!
Παρεμβολή
Σε αυτό το σημείο, θα γίνει μια μικρή προσγείωση στο αεροδρόμειο της Πραγματικότητας.
Τι έγινε βρε παιδιά και χάλασε το live feed του blog;
Ξέρει κανέις;
Tο link είναι: http://glober06.blogspot.com/atom.xml
αλλά πλέον βγάζει parse error, να ανησυχώ;
Τέλος ανακαλύψατε το flickr;
Ωραίο έτσι;
Η φωτό είναι από το συγκεκριμένο photo blog.
Yo!
Rap-απάζω το πινέλο μου
και συνεχίζω,
με ρίμες και τετράστιχα
τ' αυτιά σου βασανίζω.
Δεν έχω τώρα άμεσα
κάτι για να σου γράψω
το λυρισμό μου μοναχά
πάω ν' αποτινάξω.
Μέσα από αλληγορήματα
παρηγοριά να δώσω
μα και ιδέες στα μυαλά
αν θέλεις να καρφώσω.
Μήπως?
κι αν όχι ?
Μα γιατί?
Βρε λες να λέει για μένα?
Ποιος είναι αυτός ο Warpion,
τι μου 'χει μαζεμένα.
Υο! Yo soy triste pero no sé por qué..
Besos
Επεισοδίου συνέχεια...
Έκλεισε το τηλέφωνο και γύρισε γρήγορα στον αγαπημένο του τοίχο.
Άρπαξε με μια βιαστική κίνηση το σπρέι και άκουσε τη μπίλια να κουδουνίζει στο παγωμένο μέταλο.
ΚΑΠΟΙΟΣ είχε αδειάσει το σπρέι. ΚΑΠΟΙΟΣ το χρησιμοποίησε....
Τρομαγμένος γύρισε το κεφάλι του προς τα πίσω προς το βάθος του διαδρόμου...
Μια λεπτοκαμωμένη σκιά χανόταν στο φως που την περίμενε στο τέλος του διαδρόμου.
Κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν αλλά θέλησε να επιβεβαιωθεί.
Με μια απότομη κίνηση του κεφαλιού προς την αντίθετη κατεύθυνση είδε μπροστά του τον "τοίχο".
Σήκωσε σιγά σιγά το βλέμα του προς τα κάτω, λες και γνώριζε τι θα αντίκρυζε.
Τώρα πλέον ήταν πιο πολύ και από σίγουρος, ήταν σιγουρότερος από πριν και πολύ περισσότερος. (? θέλει δουλειά ακόμη εδώ)
Ο Dr Warpion είχε βάλει τα δάκτυλά του!!!
Αυτός είχε πάρει το σπρέι και τα ξεφούρνισε όλα από την αρχή.
Και όχι από τους δεινόσαυρους κλπ., από πολύ πιο πριν....
Αυτός λοιπόν ήταν στο τηλέφωνο. Τον είχε ξεγελάσει.
Παρόλα αυτά δεν τον έννοιαξε καθόλου. Μάλλον το χάρηκε, γιατί πλέον γνώριζε. Γνώριζε ότι ο Warpion είχε ξυπνήσει και παρακολουθούσε. Άφησε βιαστικά το σπρέι σε μια γωνιά και δίπλα ένα πινέλο και ένα κουτί μπογιά.
Που ξέρεις, μπορεί κάποιος άλλος να πάρει πινέλο.
Έκλεισε την πόρτα πίσω του και έφυγε για να γιορτάσει την παγκόσμια ημέρα ποίησης και ύπνου (σήμερα και τα δύο).
Και στο μυαλό του γύριζαν οι στίχοι του ποιητή:
"Κι α' σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος. "
Γ.Σεφέρης, "τελευταίος σταθμός"
Ιστορία Ι, Επεισόδιο 01: Η πρωτιά!
Μουαχαχαχαχα... το σατανικό γέλιο του Dr. Warpion (όπως του αρέσει να τον αποκαλούν στις ελεύθερες ώρες του) αντήχησε… σιωπηρά γιατί ήταν στη δουλειά... Το καταχθόνιο σχέδιό του είχε στεφθεί με επιτυχία... τα κατάφερε... ήταν ο πρώτος!
Το τηλεφώνημα που έκοψε τη γραμμή του σπρέι την ώρα που γεννιόταν η ιστορία, κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν. Για πιο λόγο άλλωστε να συμβεί εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η ιστορία θα γεννιόταν? Θα μπορούσε να γίνει 15 δευτερόλεπτα αργότερα ώστε να είχε γραφεί η πρώτη φράση, η θεμέλια εκείνη φράση που θα αποτελούσε την απαρχή της αφήγησης αυτής της απρόβλεπτης αλυσίδας γεγονότων που στο τέλος θα αποκαλούσαμε «ιστορία» (la storia). Αλλά όχι. Το τηλέφωνο χτύπησε. Σα μία καλοκουρδισμένη βόμβα, σαν το ψαλίδι της μοίρας, χτύπησε. Και έκοψε την αφήγηση. Ώστε να συνεχίσει το γράψιμο ο επόμενος... να ξεκινήσει την ιστορία ο επόμενος... γράφοντας την πρώτη αυτή φράση...
Τελικά, η τηλεόραση είναι πολύ επιμορφωτικό μέσο. Δε μπορείς να φανταστείς πόσα μπορείς να μάθεις για τις υποκλοπές κοιτώντας τις συζητήσεις στα παράθυρα! Από ειδικούς τεχνικούς και άκρως καταρτισμένους καθηγητές πανεπιστημίου (ναι ξέρετε για ποιον μιλάω) μέχρι και εκπροσώπους εταιριών που βγαίνουν σε εκπομπές και κάνουν τη δουλειά για σας βρίσκεις. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν, για κάποιον με τη δική μου σατανική ευφυΐα, να δαμάσει αυτή την απλόχερα προσφερόμενη γνώση και να τη χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους... μουαχαχαχαχαχα... «κάκιστους» σκοπούς του [σχεδόν αντανακλαστικά, το μικρό δάκτυλο τοποθετείται συνεστραμμένο μπροστά από το στόμα!].
Ναι φίλε Glober. Υπήρξες θύμα υποκλοπής... τρελής υποκλοπής... διανοητικής υποκλοπής! Η γνώση είναι δύναμη... και εγώ ήξερα... ήξερα από πριν τα σχέδιά σου για τη δημιουργία αυτής της ιστορίας. Και ήμουν προετοιμασμένος. Με ένα άριστα εκτελεσμένο σχέδιο ακριβείας, έβαλα το τηλέφωνό σου να χτυπήσει, ακριβώς τη στιγμή που ξεκίναγες... ώστε να μην προλάβεις να αρχίσεις, να μην προλάβεις να γράψεις την πρώτη εκείνη φράση που θα σε όριζε ως «πρώτο μολύβι», ως αρχιδημιουργό, ως πατέρα αυτής της ιστορίας... Ναι... εγώ θα αρχίσω αυτήν την ιστορία... το σατανικό γέλιο του Dr. Warpion αντήχησε… σιωπηρά! Τα κατάφερε... ήταν ο πρώτος!
... ... (παύση αυτο-ικανοποίησης) ... ...
Και μετά την παύση, stretching στα δάχτυλα και ... πού είναι το σπρέι? Οέο? Ά... να το! [Μονόπατο γελάκι στο στόμα, ίσα ίσα να φανεί το χρυσό δόντι, το οποίο γυαλίζει, παρεμπιπτόντως!]
Και ιδού η απαρχή!
Μια φορά κι ένα... (και φυσικά δε θα ακλουθήσουμε την κοινή λογική, τη λογική του κοινού νου)... κι ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, η γη ήταν ένα απέραντο τροπικό δάσος. Παντού κυριαρχούσε ο νόμος του ισχυρού. Μόνο ο πιο έξυπνος, γρήγορος, τολμηρός και θαρραλέος επιβίωνε και πετύχανε τους σκοπούς του. Αν και από τότε περάσαν πολλά χρόνια, φάνηκε ότι ακόμα και σήμερα το ίδιο ισχύει, ίδιο και απαράλλαχτο... ... τα κατάφερε... ήταν ο πρώτος... ήταν ο σύγχρονος κυριάρχος του δάσους... ή καλύτερα του τοίχου, του τοίχου του κόσμου!
Στη σημερινή εποχή, μόνο τα μέσα που χρησιμοποιούνται αλλάζουν και η διάρκεια της κυριαρχίας. Και αυτό μπορεί εύκολα να εξηγήσει το γεγονός... (εχμμμ... μήπως πρέπει να δουλέψουμε και λίγο ;))...
Es la storia de una vida sin sorpresa
Ηταν ένα ηλιόλουστο πρωινό σαββάτου σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο του κόσμου, όταν αποφάσισε να αρχίσει μια ιστορία.
Είχε διαπιστώσει ότι η ζωή έχει ενδιαφέρον μόνο αν δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει.
Αυτό το κρατούσε στην αρχή μυστικό αλλά τελικά αποφάσισε να το εκμυστηρευτεί στον αγαπημένο του τοίχο. Έτσι θα το μάθαιναν όλοι και -που ξέρεις- θα πρόσθεταν κι αυτοί το δικό τους ενδιαφέρον.
Αποφάσισε λοιπόν να ξεκινήσει ένα παιχίδι, ένα παιχνίδι σαν αυτά που παίζει η ζωή, στα οποία στην αρχή έχεις τον έλεγχο αλλά ποτέ δεν ξέρεις που θα βγει.
Ξεκίνησε λοιπόν μια ιστορία μια ιστορία γεμάτη εκπλήξεις, γεμάτη ανατροπές χωρίς διαιτητές και πέναλτυ. Εξάλλου στον πόλεμο και στο γράψιμο όλα επιτρέπονται και στις ιστορίες όλα γίνονται. Όπως και στη ζωή, γιατί και οι ιστορίες από τη ζωή είναι βγαλμένες που λέει και η θεία μου.
Και έκει που άρχισε να γράφει... στο, "μια φορά κι ένα..." ΧΤΥΠΗΣΕ το τηλέφωνο!
Έτρεξε να το σηκώσει, να δει τι έπαθε και άφησε την ιστορία στη μέση. Στη αρχή μάλλον.
Αλλά θα ξανάρθει....
Άφησε όμως το σπρέυ ανοιχτό σε μια γωνιά, μήπως θέλει κανείς να συνεχίσει.
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη; Ρώτησε μια φορά ο ποιητής. Είναι μια δύσκολη ερώτηση, με απάντηση ακόμα πιο δύσκολη. Ακόμα και αυτοί που έχουν την απάντηση δύσκολα τη δίνουν.
Είναι όμως σε όλους γνωστό, σε όσους ξέρουν, σε όσους δεν ξέρουν αλλά και στους ενδιάμεσους το συμπέρασμα του ποιητή:
A man will rise
A man will fall
From the sheer face of love
like a fly from a wall.
It's no secret at all.
U2-The Fly
Άντε καταστραφείτε και θα σας δούμε μετά.
Διότι Εκεί είναι η ουσία, Εκεί στην αμαρτία.
gmπa βστ
Για έξυπνα παιδιά
Και τώρα μια ερώτηση για έξυπν(απαιδ)άκια. Πώς λέγεται το τραγούδι corazon που παίζει ο best ολην ώραν.
Ρωτώ σας...
Αλλη μια
Άλλη μια βδομαδα τελειώνει.
Ε, και?
Τι καταλάβατε?
Εγώ το μόνο που κατάλαβα είναι πολύ τρέξιμο, λίγη έμπνευση και ευτυχώς αρκετές (μικρές όμως) στιγμές χαλάρωσης.
Τελικά έχω αρχίσει και προβληματίζομαι. Για μια ακόμη φορά είναι η αλήθεια.
Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε... γιατί.
Μήπως να καθήσουμε σε ένα παγκάκι και να βλέπουμε τα τρένα να περνάνε?
Ρωτάω εγώ τώρα.
Ευτυχία είναι.... να το περιμένουμε να 'ρθει....
Κλέβω έμπνευση από τον Παύλο από τον Θοδωρή, απ' όποιον τέλως πάντων έγραψε το κείμενο (που είναι το κείμενο ε?ο!)
Απλά γιατί το θέμα του
στόχου και της
σημασίας του με έχει απασχολήσει.
Όλοι λοιπόν έχουμε όνειρα και όσο και να προσπαθούμε να τα καταπιέσουμε να τα λησμονήσουμε αυτά μας βρίσκουν στις δύσκολες ώρες (βλ. ύπνος) και μας έρχονται ωραία και καλά και μας θυμίζουν την ύπαρξή τους.
Όλοι βάζουμε στόχους... κάθε Γενάρη, για τη χρονιά που έρχεται κάθε Σεπτέμβρη για το χειμώνα που θα βρούμε μπροστά μας, κάθε Κυριακή βράδυ για τη διαβολοβδομάδα που μας περιμένει, κάθε πρωί που ξεκινάμε για δουλειά ή για ψώνια.
Και κάθε φορά κάνουμε απολογισμό στο τέλος και βλέπουμε τι βγήκε ή τι βγάλαμε, τι έτυχε ή τι πετύχαμε.
Ταυτόχρονα βλέπουμε τι δεν προλάβαμε, τι είχαμε, τι χάσαμε... (στο λέω σε ξεχάσαμε που λέει και γνωστή αδοιός που μου διαφεύγει).
Το αποτέλεσμα: Άλλοτε στενοχωριώμαστε που δεν έγιναν όλα όπως έπρεπε, απορρίπτουμε και αποδοκιμάζουμε αυτά που δεν κάθησαν και καμαρώνουμε προσωρινά για αυτά που πετύχαμε.
Το άλλο πρωί; Άλλοι στόχοι, άλλες φιλοδοξίες, άλλοι προορισμοί, άλλα όνειρα. Άλλος μπαίνει στο ταξίδι και όπου βγει, άλλος κάθεται σε ένα τραπέζι με την ευτυχία του και τα πίνει για να ξεχαστεί.
Και που είναι η λύση; Ε;
Σοφοί οι αρχαίοι Έλληνες... κάπου ανάμεσα. Μέτρο!
Βάλε στόχους, κάνε τα όνειρα που θες και μην τα αφήνεις για όλους. Όλοι μπορούμε να ονειρευόμαστε και όλοι μπορούμε να το περιμένουμε να ρθει. Όλοι μπορούμε να μπούμε στο ταξίδι και να απολαμβάνουμε το δικαίωμα να μείνουμε πίσω.
Για να χαιρετίσουμε την Αλεξάνδρεια που φεύγει και να περιμένουμε το επόμενο ταξίδι.
Νέοι στόχοι, νέα όνειρα, νέα Ευτυχία ....
Γιατί ευτυχία είναι ... το να περιμένει να 'ρθει.
Και επειδή σίγουρα ο Καβάφης τα λέει καλύτερα...
Σάν έξαφνα,ώρα μεσάνυχτ',ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια,
τα έργα σου που απέτυχαν,
τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες,
μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Glober
