Ο τοίχος του κόσμου

Ευτυχία είναι.... να το περιμένουμε να 'ρθει....

Κλέβω έμπνευση από τον Παύλο από τον Θοδωρή, απ' όποιον τέλως πάντων έγραψε το κείμενο (που είναι το κείμενο ε?ο!)
Απλά γιατί το θέμα του στόχου και της σημασίας του με έχει απασχολήσει.

Όλοι λοιπόν έχουμε όνειρα και όσο και να προσπαθούμε να τα καταπιέσουμε να τα λησμονήσουμε αυτά μας βρίσκουν στις δύσκολες ώρες (βλ. ύπνος) και μας έρχονται ωραία και καλά και μας θυμίζουν την ύπαρξή τους.

Όλοι βάζουμε στόχους... κάθε Γενάρη, για τη χρονιά που έρχεται κάθε Σεπτέμβρη για το χειμώνα που θα βρούμε μπροστά μας, κάθε Κυριακή βράδυ για τη διαβολοβδομάδα που μας περιμένει, κάθε πρωί που ξεκινάμε για δουλειά ή για ψώνια.
Και κάθε φορά κάνουμε απολογισμό στο τέλος και βλέπουμε τι βγήκε ή τι βγάλαμε, τι έτυχε ή τι πετύχαμε.
Ταυτόχρονα βλέπουμε τι δεν προλάβαμε, τι είχαμε, τι χάσαμε... (στο λέω σε ξεχάσαμε που λέει και γνωστή αδοιός που μου διαφεύγει).
Το αποτέλεσμα: Άλλοτε στενοχωριώμαστε που δεν έγιναν όλα όπως έπρεπε, απορρίπτουμε και αποδοκιμάζουμε αυτά που δεν κάθησαν και καμαρώνουμε προσωρινά για αυτά που πετύχαμε.

Το άλλο πρωί; Άλλοι στόχοι, άλλες φιλοδοξίες, άλλοι προορισμοί, άλλα όνειρα. Άλλος μπαίνει στο ταξίδι και όπου βγει, άλλος κάθεται σε ένα τραπέζι με την ευτυχία του και τα πίνει για να ξεχαστεί.


Και που είναι η λύση; Ε;

Σοφοί οι αρχαίοι Έλληνες... κάπου ανάμεσα. Μέτρο!

Βάλε στόχους, κάνε τα όνειρα που θες και μην τα αφήνεις για όλους. Όλοι μπορούμε να ονειρευόμαστε και όλοι μπορούμε να το περιμένουμε να ρθει. Όλοι μπορούμε να μπούμε στο ταξίδι και να απολαμβάνουμε το δικαίωμα να μείνουμε πίσω.

Για να χαιρετίσουμε την Αλεξάνδρεια που φεύγει και να περιμένουμε το επόμενο ταξίδι.

Νέοι στόχοι, νέα όνειρα, νέα Ευτυχία ....

Γιατί ευτυχία είναι ... το να περιμένει να 'ρθει.

Και επειδή σίγουρα ο Καβάφης τα λέει καλύτερα...



Σάν έξαφνα,ώρα μεσάνυχτ',ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια,
τα έργα σου που απέτυχαν,
τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες,
μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.



Glober

posted by Glober @ 12:08 μ.μ.