Ο τοίχος του κόσμου

Μεταφυσικές ιστορίες Νο. 11 (partb) Εκλογές

Γύρω στις 4 είχε φτάσει στην παραλία. Είχε αφήσει το αυτοκίνητο στο πάνω στενό και περπατούσε προς το ταβερνάκι που θα έβρισκε τον Κώστα. Ο Κώστας ήταν καλός φίλος από το στρατό. Τον έβλεπε βέβαια μια φορά στα 5 χρόνια- συγκεκριμένα είχε να τον δει από το στρατό- αλλά μιλούσαν που και που στο irc. Ο Κώστας δεν είχε skype, αυτοδίδακτος με τα κομπιούτερ, έμπαινε που και που στο irc να σκοτώνει την ώρα του με καμιά virtual γκόμενα και κανένα virtual φιλαράκι. Τα ίδια που του έλεγε τόσο καιρό ηλεκτρονικά του έλεγε και σήμερα από κοντά. Μια γενικότερη βαρεμάρα, μιζέρια, ανασφάλεια για το κάθετι. Κάτι λεφτά που πηγαινοέρχονται από το ένα blue chip στο άλλο και αποτελούν τις εγκλωβισμένες οικονομίες του Κώστα, κάτι γυναίκες που δεν ξέρουν τι θέλουν, κάτι δουλειές του ποδαριού που τις αλλάζει κάθε τρίμηνο.... αυτός είναι όλος κι όλος ο μικρόκοσμος του κώστα. Δεν ξέρει και δεν θέλει να ξέρει πιο πέρα από εκεί. Αν κι έχει σπουδάσει ηχολήπτης σε μια ιδιωτική σχολή, ακόμη δεν έχει μπει ποτέ του σε στούντιο να δει πως είναι και δεν πρόκειται να μπει ποτέ. Μόνο κάνει τον ξύπνιο σε κανέναν άσχετο όταν η κουβέντα γυρίζει στη μουσική. Μέχρι εκεί. Αν τον ρωτήσεις για τα καθημερινά προβλήματα, για τα θέματα της καθημερινότητας, για πολιτική... ο Κώστας δεν ξέρει, δεν είναι από δω.Το μόνο που ξέρει είναι να γκρινιάζει και να απορρίπτει κάθετι και καθένα.
Λίγο πριν σηκωθούν από το τραπέζι προσπάθησε να τον πείσει να προσπαθήσει λίγο περισσότερο για όλα όσα τον απασχολούν και να μην τα ρίχνει όλα στην κοινωνία και στους άλλους. Του θύμισα πόσα χωριά θα καιγόντουσαν αν δεν υπήρχε η ατομική πρωτοβουλία των κατοίκων, πόσε ληστείες θα είχαν γίνει στη χώρα αν ορισμένοι πολύπαθοι πολίτες δεν οπλοφορούσαν, πόσα νοσοκομεία δεν θα υπήρχαν αν δεν κάναμε τηλεμαραθώνιους, πόσες φώκιες θα είχαν απομείνει πάνω στη γη αν δεν υπήρχε η Greenpeace.
- Από φώκιες άλλο τίποτα, μου απάντησε. Απαξιώνοντας με μιας όλους τους ακτιβιστές, όλους τους πυροσβέστες και όλους τους αστυνομικούς που διόρισε αυτή η χώρα και όλους τους προϋπολογισμούς της χώρας για την υγεία, το περιβάλλον και την παιδεία.

Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής ήταν και το δυσκολότερο. Όχι τόσο γιατί είχε βραδιάσει, εξάλλου ήταν ακόμη πολύ μεγάλη η μέρα, όύτε γιατί ένας ακόμη περίφημος αυτοκινητόδρομος ήταν σε κατασκευή και εξυπηρετουνταν από παρακαμπτήριες. Κυρίως γιατί αυτή η διαδρομή του είχε γεμίσει το κεφάλι με εικόνες... μυρωδιές και σκέψεις. Σκέψεις κριτικές, σκέψεις απολογιστικές που δεν είχαν ισοζύγιο.
Δεν έβλεπε τίποτε καλό να συμβαίνει γύρω του, εκτός βέβαια από το γεγονός ότι αυτός είχε πλέον διοριστεί στην άλλη άκρη της χώρας και είχε βρει την ησυχία του. Αλλά μήπως και η άλλη άκρη στην ίδια χώρα δεν ανήκει; Κι ο παράδεισος, δεν μπορεί, κάπου θα γειτονεύει με την κόλαση. Και αν η φωτιά δεν μπορεί να διασχίσει τη θάλασσα και να κάψει το νησί, μήπως το μπορούν οι ίδιοι οι ασυνείδητοι που το συντηρούν.
Έφτανε και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Είχε πάρει πλέον τον επαρχιακό δρόμο για το χωριό και πήγαινε αργά και προσεκτιkά. Είχε πάρει και μια απόφαση και έψαχνε να βρει χώρο για να την κάνει πράξη. Στην πρώτη εσοχή του δρόμου κατέβηκε και πήγε στο πορτ μπαγκαζ. Άνοιξε με προσοχή και έψαξε τις δύο σημαίες. Τις πήρε, τις τύλιξε καλά και τις πέταξε μακριά....
Αποφάσισε να πετάξει μαζί με αυτές κάθε κομματική ταμπέλα από πάνω του. Εξάλλου αρκούσε να ψηφίσει τον βουλευτή, δε χρειαζόταν να μπει στο χωριό με παντιέρες και λάβαρα. κράτησε μόνο την ελληνική σημαία μήπως και τη χρειαζόταν αν πηγαίναμε τελικό.
Μπήκε στο αμάξι και συνέχισε προς το χωριό....

posted by Glober @ 1:03 μ.μ.