Ο τοίχος του κόσμου

Διάβασέ με, με τρόπο.

Πήγες φαντάρος; Και τι κατάλαβες. Ο ομαδικός παροξυσμός δε μετράει θα μου πεις.
Αυτές γιατί δεν ήρθαν; Δεν μπορούσαν να φυλάττουν την πατρίδα; Αφού κάθε βράδυ εκεί ήταν, σου ζέσταιναν καρδιά, μυαλό και υπνόσακο.
Σπούδασες; Γιατί; Για να μην πας φαντάρος ε; Νόμιζες! Άρπα τη τώρα.
Και τι έχασες; Τουλάχιστον 6-7 καλοκαίρια που διάβαζες Στερεοκατάσταση, Μικρομάκρο ή Λατινικά αντί να πίνεις φραπέ σε καμιά παραλία.
Καφέδες ήπιες, αλλά ελληνικούς γιατί ήταν φτηνότεροι και πιο ψαγμένοι. Δεν σε πείραζαν στο στομάχι, όπως άλλα κι άλλα. Το στομάχι σου βέβαια το χάλασες έτσι κι αλλιώς γιατί καφές, τσιγάρο, ξενύχτι και διάβασμα πάνε μαζί και πιάνουν πάτο.
Ζούσες βέβαια με τα λεφτά του μπαμπά. Μπα; Και τότε γιατί δούλευες παράλληλα;
Τι τα ήθελες τόσα ιδιαίτερα; Με τα παιδάκια να σου πρήζουν το συκώτι, να κοιμούνται όσο εσύ τους αναλύεις το άγνωστο και εσύ να ταξιδεύεις στο άγνωστο και να αναλώνεσαι στα γνωστά.
Και μετά.... χάλασες το συκώτι σου με τα ξύδια στα φοιτητικά πάρτυ, στα σκυλάδικα και στα μπαράκια στη Μύκονο. Ωραία ήταν, ώσπου πήγες καλοκαίρι και νόμιζες ότι δεν έχεις ξαναπάει ποτέ.
Ώστε πήγες και Μύκονο ε; Μπράβο. Κολωνάκι έχεις πάει; Φυσικά. Da cappo έ; Μπράβο και πάλι. Είσαι πρώτος. Χώρεσες; Θηρίο. Η μάλλον γιόγκι βουντού.
Τσαντίστηκες; Όχι ακόμη;
Εγώ ναι! Βαρέθηκα κιόλας φιλαράκι.
Πάω να τα πιω! Να 'ξημερωθώ! Και μετά να ακουμπήσω στον τοίχο και .... ξέρεις εσύ.
Φιλιά! bb.

posted by Glober @ 9:12 μ.μ.