Macedonia, Skopje, F.Y.R.O.M., Greece, Hellas
Γιατί ασχολούμαστε με το όνομα των Σκοπίων ή της Μακεδονίας και δεν ασχολούμαστε με πιο κοντινά μας θέματα;
Για παράδειγμα
με το όνομα της χώρας μας:
Εμείς τη λέμε
Ελλάδα αλλά όλοι οι άλλοι τη λένε
Greece. Mε εξαίρεση τους Τούρκους βέβαια που μας πρωτοβάφτισαν Γρεκούς και μας δευτεροβάφτισαν
Yunanistan.
Αλλά δε βαριέσαι, στα πρώτα 100 χρόνια ξεχάσαμε πολλά και κάναμε άλλα 300 να θυμηθούμε, στα επόμενα 200 που πέρασαν ακόμα δεν ξεχάσαμε όσα φυτεύτηκαν βαθιά μέσα μας και μας πήρε περίπου 16 χρόνια να ξεχάσουμε το Μακεδονικό (10 είχε προβλέψει ο επίτιμος, αλλά περιέργως ήταν αισιόδοξος) και να προτείνουμε τώρα αυτά που τότε δεν διαπραγματευόμασταν.
Αλλά δε βαριέσαι, αυτά δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ:
Scoppia, scoppia mi sco...scoppia scoppia mi scoppia il cuorΚαι να τα ξεχάσουμε.... θα μας τα θυμήσουν τα
κανάλια.
Σαβούρρρρρρρ... στην επόμενη κάλπη.
Μεταφυσικές ιστορίες - Η φύση εκδικείται
Ένοιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Είχε τόσες μέρες κλειστεί στο σπίτι και αισθανόταν εγκλωβισμένος στους τέσσερις τοίχους. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί σωρός στην κουζίνα έβγαζαν μια απαίσια μυρωδιά.
Σκέφτηκε πως ήρθε στο χωριό για να ψηφίσει, πάει ένας μήνας τώρα, και να γυρίσει την άλλη μέρα στη δουλειά. Το ατύχημα όμως το βράδυ των εκλογών των κράτησε πίσω. Ένα επιπόλαιο χτύπημα που έμοιαζε να έχει γίνει ο εφιάλτης του τις τελευταίες μέρες.
Θυμήθηκε το σκηνικό του ατυχήματος και ανατρίχιασε.
...
<<Η νίκη του κόμματος τον είχε βρει στην πλατεία να χοροπηδά μέσα σε μια ατμόσφαιρα πανηγυρισμού. Όταν όμως εμφανίστηκαν οι άλλοι, η αλλαγή του κλίματος στην πλατεία ήταν ραγδαία. Την ατμόσφαιρα χαράς, διαδέχτηκε ένα ψυχρό κλίμα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Κανείς δεν μιλούσε. Όλοι κοιτούσαν αδρανείς ένα πράσινο χαλί να απλώνεται στην άλλη άκρη της πλατείας. Η κινητοποίηση των αντπάλων ήταν πρωτοφανής.
Ούτε η πορεία των bloggers για τα καμμένα δάση δεν είχε τόση αμεσότητα.
Άνθρωποι με πράσινες σημαίες κατεύθαναν από παντού και άρχιζαν να τους σπρώχνουν προς τα στενά γύρω από την πλατεία. Ο ενδεχόμενος κίνδυνος ανάφλεξης ήταν πλέον ορατός. Η ατμόσφαιρα είχε υπερθερμανθεί.
Την κατάλληλη στιγμή, από την άλλη μεριά της πλατειας εμφανίστηκε "Το ιππικό". Τα παιδιά της Ελλάδας άρχισαν να εκτοξεύουν δακρυγόνα και άλλα χημικά αυξάνοντας στο λεπτό την τοξικότητα της ατμόσφαιρας.
Τη χαρά και την υπερθέρμανση ακολούθησε ο πανικός. Όσοι είχαν καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα έφευγαν τρέχοντας. Οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως χρώματος άρχισαν να στολίζουν τον ουρανό με πέτρες που έπεφταν βροχή στα κεφάλια όλων.
Εκεί έγινε και το ατύχημα. Ένα δακρυγόνο αντί να πάει ευθεία και λίγο προς τα κάτω, πήγε ευθεία μόνο.
Πέρασε μέσα από το χέρι του και του άνοιξε μια τεράστια τρύπα, πιο μεγάλη κι από την τρύπα του όζοντος!
Για πρώτη φορά που ένιωσε τον πλανήτη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του>>
...
Τώρα, 4 βδομάδες μετά, Κοίταξε το χέρι του και είδε τη μόλυνση να έχει υποχωρήσει και το τραύμα του να έχει επουλωθεί. Όλες αυτές τις μέρες κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους έγραφε μια παρουσίαση για τον προιστάμενο στο γραφείο, κοιτούσε τις φωτογραφίες που είχε βγάλει με την καρέτα καρέτα στο νησί και ετοίμαζε άρθρα στο blog για την προστασία του περιβάλλοντος.
Είχε φτάσει κιόλας 15 Οκτώβρη 2007.
Μεταφυσικές ιστορίες Νο. 11 (partb) Εκλογές
Γύρω στις 4 είχε φτάσει στην παραλία. Είχε αφήσει το αυτοκίνητο στο πάνω στενό και περπατούσε προς το ταβερνάκι που θα έβρισκε τον Κώστα. Ο Κώστας ήταν καλός φίλος από το στρατό. Τον έβλεπε βέβαια μια φορά στα 5 χρόνια- συγκεκριμένα είχε να τον δει από το στρατό- αλλά μιλούσαν που και που στο irc. Ο Κώστας δεν είχε skype, αυτοδίδακτος με τα κομπιούτερ, έμπαινε που και που στο irc να σκοτώνει την ώρα του με καμιά virtual γκόμενα και κανένα virtual φιλαράκι. Τα ίδια που του έλεγε τόσο καιρό ηλεκτρονικά του έλεγε και σήμερα από κοντά. Μια γενικότερη βαρεμάρα, μιζέρια, ανασφάλεια για το κάθετι. Κάτι λεφτά που πηγαινοέρχονται από το ένα blue chip στο άλλο και αποτελούν τις εγκλωβισμένες οικονομίες του Κώστα, κάτι γυναίκες που δεν ξέρουν τι θέλουν, κάτι δουλειές του ποδαριού που τις αλλάζει κάθε τρίμηνο.... αυτός είναι όλος κι όλος ο μικρόκοσμος του κώστα. Δεν ξέρει και δεν θέλει να ξέρει πιο πέρα από εκεί. Αν κι έχει σπουδάσει ηχολήπτης σε μια ιδιωτική σχολή, ακόμη δεν έχει μπει ποτέ του σε στούντιο να δει πως είναι και δεν πρόκειται να μπει ποτέ. Μόνο κάνει τον ξύπνιο σε κανέναν άσχετο όταν η κουβέντα γυρίζει στη μουσική. Μέχρι εκεί. Αν τον ρωτήσεις για τα καθημερινά προβλήματα, για τα θέματα της καθημερινότητας, για πολιτική... ο Κώστας δεν ξέρει, δεν είναι από δω.Το μόνο που ξέρει είναι να γκρινιάζει και να απορρίπτει κάθετι και καθένα.
Λίγο πριν σηκωθούν από το τραπέζι προσπάθησε να τον πείσει να προσπαθήσει λίγο περισσότερο για όλα όσα τον απασχολούν και να μην τα ρίχνει όλα στην κοινωνία και στους άλλους. Του θύμισα πόσα χωριά θα καιγόντουσαν αν δεν υπήρχε η ατομική πρωτοβουλία των κατοίκων, πόσε ληστείες θα είχαν γίνει στη χώρα αν ορισμένοι πολύπαθοι πολίτες δεν οπλοφορούσαν, πόσα νοσοκομεία δεν θα υπήρχαν αν δεν κάναμε τηλεμαραθώνιους, πόσες φώκιες θα είχαν απομείνει πάνω στη γη αν δεν υπήρχε η Greenpeace.
- Από φώκιες άλλο τίποτα, μου απάντησε. Απαξιώνοντας με μιας όλους τους ακτιβιστές, όλους τους πυροσβέστες και όλους τους αστυνομικούς που διόρισε αυτή η χώρα και όλους τους προϋπολογισμούς της χώρας για την υγεία, το περιβάλλον και την παιδεία.
Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής ήταν και το δυσκολότερο. Όχι τόσο γιατί είχε βραδιάσει, εξάλλου ήταν ακόμη πολύ μεγάλη η μέρα, όύτε γιατί ένας ακόμη περίφημος αυτοκινητόδρομος ήταν σε κατασκευή και εξυπηρετουνταν από παρακαμπτήριες. Κυρίως γιατί αυτή η διαδρομή του είχε γεμίσει το κεφάλι με εικόνες... μυρωδιές και σκέψεις. Σκέψεις κριτικές, σκέψεις απολογιστικές που δεν είχαν ισοζύγιο.
Δεν έβλεπε τίποτε καλό να συμβαίνει γύρω του, εκτός βέβαια από το γεγονός ότι αυτός είχε πλέον διοριστεί στην άλλη άκρη της χώρας και είχε βρει την ησυχία του. Αλλά μήπως και η άλλη άκρη στην ίδια χώρα δεν ανήκει; Κι ο παράδεισος, δεν μπορεί, κάπου θα γειτονεύει με την κόλαση. Και αν η φωτιά δεν μπορεί να διασχίσει τη θάλασσα και να κάψει το νησί, μήπως το μπορούν οι ίδιοι οι ασυνείδητοι που το συντηρούν.
Έφτανε και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Είχε πάρει πλέον τον επαρχιακό δρόμο για το χωριό και πήγαινε αργά και προσεκτιkά. Είχε πάρει και μια απόφαση και έψαχνε να βρει χώρο για να την κάνει πράξη. Στην πρώτη εσοχή του δρόμου κατέβηκε και πήγε στο πορτ μπαγκαζ. Άνοιξε με προσοχή και έψαξε τις δύο σημαίες. Τις πήρε, τις τύλιξε καλά και τις πέταξε μακριά....
Αποφάσισε να πετάξει μαζί με αυτές κάθε κομματική ταμπέλα από πάνω του. Εξάλλου αρκούσε να ψηφίσει τον βουλευτή, δε χρειαζόταν να μπει στο χωριό με παντιέρες και λάβαρα. κράτησε μόνο την ελληνική σημαία μήπως και τη χρειαζόταν αν πηγαίναμε τελικό.
Μπήκε στο αμάξι και συνέχισε προς το χωριό....
Μεταφυσικές ιστορίες Νο. 11 (parta) Εκλογές
Ξεκίνησε να πάει να ψηφίσει. Θυμόταν ακόμη εκείνο το βουλευτή που τον είχε βοηθήσει με τον ΑΣΕΠ. Του το είχε τάξει πριν τις προηγούμενες εκλογές και μόλις ήρθε στην κυβέρνηση ξεμπλόκαρε τις διαδικασίες, έκοψε κανένα δύο που προηγούνταν στη λίστα και τελικά τον διόρισε.
Κι εκείνος και η οικογένειά του, του χρωστούσαν πάρα πολλά.
Δεν το πολυσυζητούσε βέβαια με τους άλλους στο νησί. Σε όλους είχε πει, ή είχε αφήσει να εννοηθεί ότι διορίστηκε κανονικά - χωρίς καμία παρέμβαση -
Με την αξία του.
Δεν ξεχνούσε όμως ποτέ το χρέος του και γι' αυτό θα πήγαινε και τώρα να τον ψηφίσει.
Τι κι αν έπρεπε να διασχίσει όλη την Ελλάδα για να φτάσει από το νησί μέχρι τον Έβρο. Εξάλλου, στη διαδρομη θα μπορούσε να χαζέψει όλες τις αλλαγές που έγιναν τα τρία αυτά χρόνια.
"Τρία χρόνια;" Είχαν περάσει κι όλας τρία χρόνια από τότε που διορίστηκε και κατέβηκε στο νησί. Από τότε είχε να ταξιδέψει πίσω στα μέρη του. Εξ' άλλου κάθε γνήσιος ετεροδημότης στη χώρα πηγαίνει στο χωριό του κάθε πάσχα με τους γονείς όταν είναι μικρός, κάθε φορά που έχει εκλογές (νομαρχιακές κυρίως) όταν είναι νέος και εργαζόμενος και κάθε πάσχα όταν κάνει οικογένεια και παιδιά και δεν έχει λεφτά να πάει κάπου αλλού.
Φόρτωσε λοιπόν στο αμάξι τον ίδιο σάκο που είχε φέρει και όταν ήρθε στο νησί και ξεκίνησε. Στρίμωξε και κάπου στην άκρη του πορτ μπαγκάζ δύο πλαστικά σημαιάκια με τρόπο που να μην φαίνονται και ξεκίνησε.
Καθώς ήταν ακόμη καλοκαίρι, τα δρομολόγια στο φέρυ που σε περνούσε απέναντι ήταν συχνά κι έτσι δεν είχε πολύ ουρά. Φόρτωσε το αυτοκίνητο και ανέβηκε στο κατάστρωμα να χαζέψει.
Καθώς το φέρυ ξεμάκραινε το λιμάνι άρχισε να χωράει σε μια μόνο ματιά. Αυτό που έβλεπε του έφερνε στο μυαλό όλα όσα είχε περάσει αυτά τα τρία χρόνια.
Θυμόταν το απρόσμενο τηλεφώνημα, τις πρώτες μέρες στο νησί, τις βόλτες στην αγορά του νησιού και τις ατέλειωτες ώρες στο καφενείο παρέα με τους ψαράδες που είχαν αναδουλειές.
Το φέρυ άρχισε να αλλάζει ρότα και στα αριστερά του νησιού άρχισε να φιγουράρει ο φάρος... Τι βράδια κι εκείνα που πέρασε... Η πρώτη γνωριμία με το νησί και τα μυστήριά του.
Σε λίγα λεπτά το φέρυ έδεσε κι εκείνος ανέβηκε στο αυτοκίνητο να ξεκινήσει για το ολοήμερο ταξίδι του. Στις πρώτες στροφές το τοπίο ήταν ίδιο όπως το άφησε τρια χρόνια πριν, ξερότοπος και ερημιά. Μετά από καμιά ώρα οδήγησης όμως, το τοπίο άρχιζε να αλλάζει... Είχε ακούσει στο ράδιο για την καταστροφή από τις τελευταίες φωτιές αλλά αυτό που έβλεπε να απλώνεται μπροστά του δεν του θύμιζε τίποτε από αυτά που είχε δει μέχρι τώρα.
Η μυρωδιά που είχε γεμίσει τον αέρα τα τελευταία λεπτά ήταν ένα προμήνυμα.
Σίγουρα όμως δεν έφτανε να τον προετοιμάσει γι'αυτό το μαύρο χαλί που ήταν στρωμένο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Άρχισε να οδηγεί ακόμα πιο γρήγορα μήπως και ξεφύγει αδιάφορα από αυτό που τον περιτριγύριζε.
Μία ώρα μετά το τοπίο είχε αλλάξει. Η πρώτη μεγάλη πόλλη που συνάντησε στο δρόμο του ήταν ίδια όπως την άφησε. Μόνο που τα σπίτια πλέον άρχιζαν πριν την πινακίδα που τον καλωσόριζε και τα σπίτια γύρω από την κεντρική πλατεία ήταν λίγο πιο παρατημένα. Και οι άνθρωποι φαίνονταν λίγο πιο ταλαιπωρημένοι και μίζεροι. Μπορεί να ήταν και η ιδέα του, μιας κι αυτός περνούσε τόσο καλά στο νησί.
Σε λίγη ώρα θα έφτανε στο νέο κομμάτι του αυτοκινητόδρομου. Θυμάται το είχαν παραδόσει λίγο πριν τις προηγούμενες εκλογές σε κυκλοφορία και ήταν σχεδόν έτοιμο. Σχεδόν δηλαδή, χωρίς φώτα, διαγραμμίσεις και ανακλαστήρες αλλά με άσφαλτο στο μεγαλύτερο μέρος του. Τώρα, τρία χρόνια μετά περίμενε να το βρει έτοιμο. Έψαχνε μάλιστα χρήματα για να δώσει στα διόδια που είχε ακούσει ότι θα φτιάχνονταν. Φτάνοντας στη διασταύρωση και προς μεγάλη του έκπληξη διαπίστωσε ότι δεν θα πλήρωνε διόδια, μιας και διόδια δεν υπήρχαν. Δεν είχαν φτιαχτεί ή κι αν είχαν φτιαχτεί ήταν στο "νέο" κομμάτι του αυτοκινητόδρομου.
Εκείνο που είχαν παραδόσει στις προηγούμενες εκλογές "σχεδόν" έτοιμο, και που τώρα δεν ήταν καθόλου έτοιμο. Χάρηκε βέβαια που δεν πλήρωσε διόδια αλλά χαλάστηκε λίγο που έπρεπε να οδηγήσει για μια ακόμη φορά όλο αυτό το σαλίγκαρο για να ανέβει το βουνό...
- Μα καλά εκείνο το νέο κομμάτι τι απέγινε;
Μια ώρα μετά είχε φτάσει πλέον στον πραγματικό αυτοκινητόδρομο. Έβαλε πέμπτη και πάτησε λίγο περισσότερο το γκάζι. Τα βάσανά του είχαν τελειώσει. Σε άλλες δύο ώρες είχε φτάσει πλέον έξω από την πρωτεύουσα την οποία ούτε ζωγραφιστή δεν ήθελε πλέον να τη δει. Μπήκε γρήγορα γρήγορα στον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο και σε 15 λεπτά έβαλε πλώρη για βόρεια. Είχε φτάσει στο 1/3 της διαδρομής του και δεν ήταν ακόμη μεσημέρι. Σταμάτησε στο επόμενο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό σε όλα τα επίπεδα και ανανεωμένος ξεχύθηκε στην εθνική οδό.
Το τοπίο από εδώ κι επάνω ήταν διαφορετικό. Τα καμμένα δέντρα και χωράφια είχαν δώσει πλέον τη θέση τους στην ξεραϊλα που περίμενε υπομονετικά να είναι το επόμενο θύμα των εμπρηστών. Τρόμαξε και μόνο στην ιδέα και έσβησε γρήγορα το τσιγάρο του στο μισοάδειο ποτήρι του φραπέ. Από εδώ και πάνω τίποτα το σημαντικό δεν είχε αλλάξει. Οι παρακάμψεις στους δρόμους έδιναν κι έπαιρναν, οι λακούβες στις δεξιές λωρίδες είχαν μεγαλώσει και πληθύνει ανεπάίσθητα και ευτυχώς γι' αυτόν οι τροχαίοι είχαν εξαφανιστεί. Ίσως ψηφίζουν κι αυτοί, σκέφτηκε και πάτησε λίγο παραπάνω γκάζι.
Για τις επόμενες 3 ώρες, έτρεξε, προσπέρασε, φρέναρε, έβρισε, πάτησε διαχωριστικές, έκανε φώτα, άνοιξε παράθυρα, έβαλε κλιματισμό, τραγούδησε κι ούτε μια στιγμή δεν ελησμόνησε τα λόγια...
Τα χιλιόμετρα κυλούσαν βαρετά και το μόνο που έμοιαζε να αλλάζει ήταν το τοπίο γύρω του. Είχε ανέβει αρκετά βόρεια πλέον και τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν, να πρασινίζουν και να ζωντανεύουν. Τα ποτάμια εδώ έχουν νερό, νερό που κυλάει, και καλαμιές και κάμπους και όλα τα σχετικά. Καθώς είχε περάσει τρείς και το στομάχι του άρχισε τα προεκλογικά συνθήματα αποφάσισε να κάνει μια παράκαμψη. Ήταν η πρώτη παράκαμψη που έκανε με τη θέλησή του σήμερα. Και η μεγαλύτερη....
Συγκέντρωση για τις πυρκαγιές
Σήμερα Τετάρτη 29/8/2007 (Σύνταγμα ώρα 19:00) από τους χρήστες του διαδυκτύου όπως τους αποκαλούν τα μέσα, και συγκεκριμένα από τους bloggers αυτής της χώρας θα γίνει άλλη μια συγκέντρωση διαμαρτιρίας.
Για άλλη μια φορά η χώρα θα δέιξει ότι υπάρχει κόσμος που καταλαβαίνει, που θρηνεί, που δεν χωρά σε κανένα κόμμα, ακόμα και αν το ψηφίζει, που δεν θέλει να του βάλουν λεφτά στην τσέπη, αλλά Θέλει να μπορεί να πει ότι υπάρχει κάποιος που θα βοηθίσει σε αυτό το κράτος.
Το κείμενο που έχει κυκλοφορίσει είναι το εξής:
Συγκεκριμένα το μήνυμα για τη διαδήλωση τονίζει:
«ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;
ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα.
Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.
Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ».
Ετικέτες greeceonfire
Για την Αμαλία
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Μόλις πριν δύο μέρες έμαθα την ιστορία της Αμαλίας. Μιας κοπέλας συνομίληκής μου, που αντίθετα με τους περισσότερους έζησε μια ζωή μέσα στον πόνο, την αδιαφορία και τα ιατρικά λάθη που τελικά της στοίχισαν τη ζωή.
Δεν έχω να πω πολλά, μόνο ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ? Γιατί να χάνονται άδικα άνθρωποι τον 21ο αιώνα? Γιατί να μένουν ατιμώρητοι αυτοί που φταίνε? Και γιατί να επιτρέπουμε όλοι εμείς με την αδιαφορία ή τη σιωπηλή συνενοχή μας να γίνονται αυτά τα πράγματα?
Αμαλία δυστυχώς δεν σε γνώρισα, δεν άκουσα την ιστορία σου παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά. Μακάρι το λιθαράκι που έριξες να γίνει βράχος και να παρασύρει αυτά που σε σκότωσαν, ώστε να μην υπάρξουν άλλα παιδιά, άλλοι άνθρωποι που να περάσουν όσα εσύ...
http://fakellaki.blogspot.com/
http://www.enet.gr/online/online_hprint?id=96109740
Ακολουθούν δύο μηνύματα που έλαβα με mail.
*********
Οι bloggers της Ελλάδας θα τιμήσουν την Παρασκευή 1η Ιουνίου τη μνήμη της Αμαλίας Καλυβινού, η οποία εξιστόρησε στο ιστολόγιό της την τραγική περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον οποίο οι γιατροί καθυστέρησαν 17 χρόνια να διαγνώσουν.
Η Αμαλία έφυγε τα ξημερώματα της Παρασκευής...
Η 30χρονη φιλόλογος έμαθε μόλις πριν από πέντε χρόνια ότι πάσχει από καρκίνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεκάδες γιατροί έλεγαν ότι πρόκειται απλώς για ιδιοπάθεια, ένας χρόνιος πόνος που δεν μπορούσε να εξηγηθεί.
Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της- ένα νευρίνωμα- δεν διαγνώστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καρκίνο που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της, αναφέρουν Τα Νέα της Τρίτης.
Γραφειοκρατία
Από το 1984, όταν ήταν μόλις 8 χρόνων, μέχρι το 2001 είχε επισκεφθεί δεκάδες γιατρούς για τους αφόρητους πόνους στο πόδι της. Το τελευταίο διάστημα η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα- 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί.
Πριν από ενάμιση χρόνο, η Αμαλία έφτιαξε ένα blog, όπου μοιράστηκε όλο τον πόνο της ζωής της και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις εξετάσεις και τους γιατρούς που μιλούσαν για «ιδιοπάθεια».
«Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος.
Η άτυχη Αμαλία εξιστορεί την απίστευτη ταλαιπωρία της στο ΙΚΑ και τον ΕΟΦ για να πάρει έγκριση για το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Τελικά, όμως, αποδείχθηκε ανεπαρκές.
Η Αμαλία έγραψε το τελευταίο μήνυμα στο blog στις αρχές Μαΐου. Καθημερινά δεχόταν στο fakellaki. blogspot. com εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης από όλη τη χώρα
Στη μνήμη της Αμαλίας, την ερχόμενη Παρασκευή, όλοι οι bloggers θα αφιερώσουν τις σελίδες τους στην «Ημέρα Αμαλίας», με σύνθημα «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
Για όσους ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να γράψουν απλώς ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, η οικογένεια της Αμαλίας έδωσε την ιδέα της προσφοράς στην ίδρυση του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά και σε όποια άλλη προσπάθεια αφορά τον καρκίνο.
**********
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: ![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
210-7757153 , e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Κούραση
Καθόταν εκεί ορθός κι αγέρωχος και έμοιαζε έτοιμος για ένα ακόμη ταξίδι. Είχε φτιάξει τη βαλίτσα, είχε ελέγξει τα λάστιχα, είχε φουλάρει βενζίνη και ήταν με το ένα πόδι στα διόδια.
Τον έβλεπε κάθε φορά που ξεκινούσε από τα χαράματα μες στην καλή χαρά, την ώρα που ο ήλιος δεν είχε ακόμη ζεστάνει την πόλη, την ώρα που όλοι γύριζαν με εκνευρισμό πλευρό για λίγα ακόμη λεπτά. Και κάθε φορά τον ρωτούσε:
- Πώς μπορείς να είσαι πάντα έτοιμος, πάντα όρθιος και πάντα δυνατός; Δεν κουράζεσαι ποτέ; Ποτέ δε θες να ακουμπήσεις πάνω μου και να ξεκουραστείς; Γι' αυτό είμαι εγώ εδώ.
και έπαιρνε πάντα την ίδια απάντηση:
- Ευχαριστώ, να ακουμπήσω αν θες, αλλά να ξέρεις πως δε θα το ευχαριστηθώ. Θα ξέρω, πως πρέπει να φύγω, και θα μετρώ την ώρα.
Τελικά είναι καλύτερο να περιμένω και να ακουμπήσω μια και καλή.
Καληνύχτα!
