Ο τοίχος του κόσμου

Ενα μικρό σημείο χαμηλά στον τοίχο

Μια μέρα έλαβα ένα μήνυμα από ένα φίλο που έλεγε "Πήγαινε σε εκείνο το δρόμο, έγραψα κάτι σε έναν τοίχο!...". Περίεργη καθώς είμαι πήγα και είδα. Αναγνώρισα το κομμάτι που είχε γράψει ο φίλος μου, είδα όμως κι άλλα. Εικόνες, σκέψεις, ιστορίες, γεύσεις, συναισθήματα, ήχοι, μυρωδιές, όλα πάνω στον τοίχο, κομμάτια διαφορετικών ανθρώπων, που καθώς πέρασαν από μπροστά άφησαν κι από κάτι. Ο τοίχος δεν είχε τη δική του ιστορία, είχε τις ιστορίες των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί... Έμεινα αρκετή ώρα να χαζεύω τον τοίχο, μέχρι που κατάλαβα ότι είχα αργήσει να φτάσω στον προορισμό μου. Μου άρεσε όμως ο τοίχος, και πέρναγα συχνά από εκεί για να δω τι καινούριο είχε γραφτεί.

Ώσπου μια μέρα παρατήρησα ένα παρατημένο σπρέι εκεί παραδίπλα και σκέφτηκα να γράψω κι εγώ κάτι. Έπιασα λοιπόν το σπρέι στα χέρια μου, το κούνησα και βάλθηκα να κοιτάζω τον τοίχο προσπαθώντας να εμπνευστώ κάτι πρωτότυπο, να εντυπωσιάσω τον επόμενο περαστικό που θα το δει. Μάταια όμως, ποτέ δεν ήμουν καλή στις εκθέσεις, ούτε στη ζωγραφική. Άσε που δεν είχα ξαναγράψει σε τοίχο, πόσο μάλλον με σπρέι... Τελικά αποφάσισα για πρώτη φορά να γράψω το όνομά μου, να αφήσω μια προκαταβολή και την υπόσχεση ότι σύντομα θα ξαναπεράσω για να γράψω κάτι άλλο, κάτι "καλό". Άλλωστε πάντα όταν θέλουμε απλά να γεμίσουμε ένα χαρτί, να δοκιμάσουμε ένα στυλό, να μουτζουρώσουμε την ώρα που μιλάμε στο τηλέφωνο, το όνομά μας δεν γράφουμε? Τι πιο απλό για πρώτη φορά? Κάτι σαν "γεια σας, είμαι κι εγώ εδώ, καιρό σας βλέπω, είπα να μπω κι εγώ στην παρέα του τοίχου".

Ξανακούνησα το σπρέι, έσκυψα λίγο και πάτησα το κουμπί διστακτικά. Λίγο μπλε χρώμα δημιούργησε μια μικρή τελεία στον τοίχο, σε ένα μικρό λευκό σημείο χαμηλά, κοντά στο πεζοδρόμιο. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά. Ξαναπάτησα το κουμπί με περισσότερη δύναμη, και σχημάτισα τέσσερα στρογγυλεμένα γράμματα, σχεδόν παιδικά: pate.

Τη στιγμή που το έγραψα το ψιλομετάνιωσα, ντράπηκα, ήταν όμως αργά... Άφησα το σπρέι και απομακρύνθηκα.

posted by avelena @ 3:09 μ.μ.