Ο τοίχος του κόσμου

Yaaaaaaaaannnn

Όταν ακούτε Jim Carey τι σας έρχεται στο μυαλό; Το Mask, το Dumb and Dumber, άντε το Truman Show. Σίγουρα όμως όχι το Man on the Moon ή το Majestic.
Όταν ακούτε το όνομα Yann Tiersen τι σας έρχεται στο μυαλό; Το Amelie, άντε και το Good Bye Lenin αν το 'χετε ψάξει πιο πολύ.
Αυτό έπαθα κι εγώ (και άλλοι 1000 μαζί μ' εμένα) στο Λυκαβητό χτες. Περίμεναμε να ακούσουμε πιάνα, βιολιά και ακορντεόν. Είχα πάρει και μαξιλαράκια μαζί -ένα για να κάθομαι κι ένα για προσκέφαλο. Όμως ο Yann είχε άλλη άποψη:
Ξεκίνησε τη συναυλία με τον ήχο της αγαπημένης όλων μας: ...στον επόμενο τόνο.... η ώρα θα είναι.... 21 και 50 και 10 δευτερόλεπτα.....
Συνέχισε με ηλεκτρικές, κιθάρες, μπάσα, ντραμς και πλήκτρα με αέρινα samples για χαλί.
Ένας ήχος που θύμιζε Matmatah και Noir Desir και ένα βιολί που έμπαινε σφήνα για να θυμίσει Louise Attaque. Λίγα λόγια, πολλή μουσική.
Κι όμως, πάγωσε λίγο τον κόσμο που άλλο περίμενε και άλλο του 'ρθε. Σε τραγούδια που κανείς θα περίμενε το κοινό να χοροπηδά και να εκστασιάζεται, όσοι ήταν όρθιοι μπροστά στη σκηνή, απλά 1-2 άτομα μπροστά στη σκηνή κουνούσαν το κεφάλι άρυθμα. Ανάγκασε και τους τύπους στα βράχια να διαμαρτυρηθούν για τα λεφτά που δεν έδωσαν και να φωνάξουν "Αμελιιιιιιι"...., γενικά.
Ώσπου -οργή λαού φωνή θεού- ο Yann έπιασε το βιολί και άρχισε να παίζει ένα βαλσάκι. Τα κινητά πήραν φωτιά, οι ανταποκρίσεις σε όλους όσους δεν ήταν εκεί, έδινα κι έπαιρναν. Και πάλι όμως, το βαλσάκι γρήγορα εκφυλίστηκε και το βιολί έγινε περίστροφο στα χέρια του Yann. Σαν άλλος Neo προσπαθούσε για 2-3 τραγούδια να ξορκίσει τους πράκτορες με τα μπάσα, και να διώξει τον κακό ντράμερ από τη σκηνή.
Τελικά τα κατάφερε, ο κόσμος άρχισε να γουστάρει, χειροκρότησε πολλές φορές, κουνήθηκε και τελικά τον ανάγκασε να υποκλιθεί στο Αθηναϊκό κοινό.
Έπαιξε για 2 σχεδόν ώρες, μπήκε και ξαναμπήκε στη σκηνή 2-3 φορές και πολύ το γούσταρε.

Λέτε να ξανάρθει; Μπορεί;

Γι'αυτό την άλλη φορά να πάρουμε, να ακούσουμε κανένα cd και να βάλουμε και το ράδιο να παίζει, αυτά που θέλει ο καλλιτέχνης και όχι αυτά που εμείς ξέρουμε και αγαπάμε.
Μέχρι τότε: Yaaaaaaannnnnnn

posted by Glober @ 10:01 π.μ.